Wat kun je vertellen over je werkwijze?
“In Italië was het werkproces in de jaren ’90 zo dat er in een atelier verschillende personen aan een beeld werkten. Uit het blok marmer hakte iemand eerst de grove basisvorm, zodat de artisan het beeld kon afhakken. Dat is een proces van goed kijken, soms meten en de beitel de vorm laten volgen om tot de werkelijke vorm te komen. Het lijkt op een kwestie van ‘loslaten’. Klinkt enorm vaag, maar soms gaat het als vanzelf wanneer je niet nadenkt en wel extreem gefocust bent op lijnvoering, plasticiteit, souplesse, uitdrukking, en een heel scala van vormgevingsaspecten. Het verschil in uitdrukking van een portret kan in mega kleine details zitten.” 

“De voorhakker wordt tegenwoordig vervangen door een scanner en cnc-machine of robot die het voorwerk doet, maar de menselijke hand is nog altijd nodig om het beeld levend te maken, met een handschrift van de maker.” Serge van Druten

Waarin verschilt jouw beeld met de oude haan?
“De haan is ongeveer 1.10 meter breed bij 1.09 meter hoog. Het beeld is zo’n 3mm groter over het hele oppervlak. Zo had ik wat meer vlees om in te hakken en meer ruimte om vorm te geven. Overall geeft hij met hogere sokkel en hanenkam de indruk veel voller en sterker te zijn dan de heer Kapoen, zijn voorganger.”

“Verder nog leuke weetjes: de hanenpoten zijn anders, de vleugels en holle rug zijn aan de achterkant niet verstevigd door een rvs-beugel, zoals op het oude exemplaar, maar verbonden door een brug van marmer. Nu is het beeld van nature veel steviger.

“Het origineel had een open snavel en een ontbrekend stuk nek waar water doorheen kon stromen. Het is waarschijnlijk als spuwend tuinbeeld bedoeld geweest. Om de haan wat masculiener te maken, heb ik hem een volle nek geschonken en de open verbinding naar achter weggelaten. Én hij heeft een tong gekregen.”