Inbouwen van crisisbestendigheid wordt vanzelfsprekend

Voor het programma ‘Verduurzaming kwetsbare wijken’ zoek ik internationale voorbeelden van ‘koppelkansen’. Dit zijn maatregelen die je in een wijk kunt treffen omdat je toch al bezig bent de boel op de schop te nemen vanwege de energietransitie. En wat valt me op? Dat in duurzame wijken op plekken waar een crisis plaatsvond het inbouwen van crisisbestendigheid een vanzelfsprekendheid is geworden.

De eerste net-zero energy-woonwijk in Japan, SMAxECOtown Harumidai in Sakai, vormt daarvan een voorbeeld. Daar in de buurt vond in 2011 een aardbeving plaats met een smeltende kernreactor en een tsunami als gevolg. In deze nieuw gebouwde ecowijk is daarom een zonne-energiestation aangelegd en zijn alle woningen van batterijen voor energieopslag voorzien waardoor men qua energiegebruik onafhankelijk kan zijn. Ook is er een regenwatertank voor het geval de watertoevoer stopt en bij het buurthuis is een grote parkeerplaats waar van elektrische auto’s in geval van nood stroom kan worden afgetapt. Het buurthuis biedt bovendien voor veel mensen kook-, sanitaire en andere voorzieningen in geval van een noodsituatie.

En in Toronto, vaak getroffen door overstromingen, wordt binnen de aanpak van SNAP (Sustainable Neighbourhood Action Program) een wijk altijd zo klimaatbestendig als mogelijk gemaakt met bijzonder veel aandacht voor de afvoer van water in geval van extreme weersomstandigheden. Ook is er altijd veel aandacht voor stadstuinbouw. Dit vanwege de behoefte aan groen en de hoge prijs van groente maar ook om in het geval van een crisis zelfvoorzienend te kunnen zijn.

Bij ons kregen dit soort zaken vooralsnog weinig aandacht. Ik ben heel benieuwd of dat gaat veranderen nu ook wij van nabij een crisis meemaken. Het zou niet onverstandig zijn om van zelfvoorzienendheid een belangrijke koppelkans binnen de energietransitie te maken. We weten nu immers dat los komen te staan van onze vertrouwde wereld, ook ons kan treffen.