Nieuws

Als individu een systeem veranderen? Dat kan, stellen Lucas Simons en André Nijhof in hun boek ‘Changing the Game’. Als individu kan niemand een systeem veranderen. Maar individuen die zich bundelen kunnen wel gezamenlijk ‘agents of systemic change’ worden.

Het zijn bizarre tijden. Het luchtverkeer vrijwel stil leggen? Geen files op de snelwegen? Het uitgaan tot een minimum beperken? Lang leek dit onmogelijk.

De komende jaren gaat er veel veranderen in de woonomgeving. Als gevolg van het klimaatprobleem heeft de Nederlandse overheid zich ambitieuze doelen gesteld om over te stappen op duurzame warmte.

Nederland heeft zich net als veel andere Westerse landen gecommitteerd aan de OESO richtlijnen voor multinationale ondernemingen.

Data-analytics, kunstmatige intelligentie, het internet of things, robotic process automation. Snelle technologische veranderingen roepen veel ethische vragen op. Wat zijn de voor- en nadelen? Wie is eigenaar van de data en, nog belangrijker, van de algoritmen die voor ons denken? Wie heeft er baat bij en wie helemaal niet? Wie is waarvoor verantwoordelijk? Hoe komen we tot een moreel kompas?

In tijden van transitie, zoals de energietransitie of de kanteling in de zorg van behandeling naar preventie, kunnen bestuurders en toezichthouders het zich niet langer permitteren om slechts op ‘hun’ organisatie toe te zien.

Sociale onthouding kan geestelijke bezinning en duurzaamheid bevorderen

Publiek private samenwerking lukt alleen als iedere partij mede investeert om op deze manier resources, strategie en ervaring te bundelen. Dit was één van de uitkomsten van de rondetafel ‘smart city en ecosystemen’, waar bestuurders uit de overheid en bedrijfsleven in het kasteel van Nyenrode met elkaar in gesprek gingen.